متدهای بازیگری

خلاصه ای از کتاب بازیگری به شیوه ی متد- لی استراسبرگ

منتشر شده توسط Payamseidi در مرداد ۱۵, ۱۳۹۸

رهایی سازی مقدمه ای است برای موضوع مهم تر که تمرکز باشد. هر آنچه بازیگر انجام می دهد ناشی از ارتباطی دو سویه است. ارتباطی بین رهایی و تمرکز. یکی از وظایف او این است که باید بتواند کاری که قبلا در صحنه انجام داده ، تکرار کند، اما به شیوه ای بداهه. برخلاف این عقیده ی عمومی که می گویند بازیگر در حین اجرا متمرکز بر انجام یک کار است، او با شماری از مسائل و کارها درگیر است. در همان حال که حواسش جمع موضوعی خاص است، محرک های دیگری می توانند نظر او را به خود جلب کنند. اینجاست که توانایی او برای کنترل و توزیع تمرکزش در صحنه مشخص می شود. استعداد بازیگری تا حدود زیادی به قدرت و میزان تمرکز فرد بستگی دارد. به وسیله ی این نیرو می توان واقعیت خیالی و مقتضی با نمایش را آفرید. کلیدی است که به وسیله ی آن می توان اندیشه را آزاد کرد و به مرز تخیل رسید.

هدف از تمرین های تمرکز این است که بازیگر بتواند هر شی یا موضوعی را در ذهنش بیافریند و آن را در خلال رویدادها و اعمال صحنه ای به کار گیرد. او از این طریق می تواند انگیزه های منطقی را که در پشت رفتارهای شخصیت نهفته است، شناسایی کند. برای رسیدن به تمرکز ، باید موضوع یا محملی وجود داشته باشد. بدون هدف و به شکل تجریدی نمی توان تمرکز گرفت. حضور ساده و ملموس شی نیز برای این کار کافی نیست. اگر شما به یک صندلی زل بزنید و بخواهید تمرکز بگیرید، هیچ اتفاقی نمی افتد. اما اگر از خودتان بپرسید: طول عرض این صندلی چقدر است؟ بر آن متمرکز می شوید.

هدف از تمرین های تمرکز این است که بازیگر بتواند هر شی یا موضوعی را در ذهنش بیافریند و آن را در خلال رویدادها و اعمال صحنه ای به کار گیرد. او از این طریق می تواند انگیزه های منطقی را که در پشت رفتارهای شخصیت نهفته است، شناسایی کند. برای رسیدن به تمرکز ، باید موضوع یا محملی وجود داشته باشد. بدون هدف و به شکل تجریدی نمی توان تمرکز گرفت. حضور ساده و ملموس شی نیز برای این کار کافی نیست. اگر شما به یک صندلی زل بزنید و بخواهید تمرکز بگیرید، هیچ اتفاقی نمی افتد. اما اگر از خودتان بپرسید: طول عرض این صندلی چقدر است؟ بر آن متمرکز می شوید.

نوع تمرکزی که در بازیگری مورد نیاز است همانا توانایی خلق چیزی است که در اصل وجود ندارد. با این نیرو، مکانیزم تخیل به کار می افتد و شخص به باور م ایمانی می رسد که لازمه هنر بازیگری است . من همیشه گفته ام که هر گاه در زندگی به حقیقت امری باور داشته باشیم، رفتارمان نیز بیانگر همان باور خواهد بود. وظیفه ی بازیگر این است که به باور صحنه ای برسد. بنابراین ، بتواند به وسیله ی تخیل ، رویدادها و تجارب صحنه اش را باور کند، تمام واکنش های فیزیولوژیک او نیز واقعی خواهد بود. تمرین تمرکز با بازآفرینی اشیای روزمره شروع می شود. فرد باید واکنش هایی حسی نسبت به آنها داشته باشد. اگر یک شی واقعی را به کار می گیرد می بایست پاسخ های حسی اش را ارزیابی کند. تاثیر این پاسخ ها به هنگام کار با اشیای خیالی به گونه ای است که گویا آنها در صحنه حضور دارند. بازیگر در این تمرینات  از حافطه حسی استفاده می کند.

تمرین۱ :

در زندگی واقعی حواس به شکلی نامتعادل رشد می کنند. بعضی آدم ها قدرت بینایی شان بیشتر از شنوایی است. در برخی دیگر، حس چشایی دقیق تر از بویایی عمل می کند . هدف ما از این تمرینات تقویت مجموعه حواس است.

در اتود نخست ، بازیگر هر چه دوست دارد می نوشد، چای ، شیر ، قهوه یا آب میوه که صبحانه مرسوم است. ابتدا این کار را واقعی انجام می دهد و واکنش های حسی اش را زیر نظر می گیرد. چرا این مایعات واقعی هستند؟ چون حس چشایی به ما اینطور می گوید. حال باید وزن و جنس فنجانی را که دست گرفته، تخمین بزند. به مایع درون آن توجه کند. حرارت یا برودتی که از فنجان را به سوی لبش می برد ، سنگینی و وزن آن بر حالت شانه هایش تاثیر می گذارد. او عطر و بوی نوشیدنی اش را حس می کند ، حرارت آن را در میابد و سرانجام آن را می چشد. اکنون باید این تمرین را بدون شی ای واقعی انجام داد.

اجرای اتود فنجان با دقت و گیرندگی تمام باعث می شود تا پنج حس خود را به کار گیرید. اگر چه در ظاهر فقط یک حس چشایی درگیر ماجرا است، ولی حواس دیگر با درجات گوناگونی از شدت و ضعف برانگیخته می شوند. اگر عناصر تحریک کننده ی حواس بیشتر شوند و قدرت تاثیرگذاری آنها نیز فزونی گیرد، رسیدن به تمرکز برای بازیگر دشوارتر خواهد شد.

تمرین ۲ :

برای تقویت تمرکز ، نگاه به آینه است. برای زنان ، شانه زدن به مو و آرایش ، و برای مردان اصلاح صورت را توصیه می کنم. آنها ابتدا اتود را به شکلی واقعی در خانه انجام می دهند و بعد بدون استفاده از اشیای عینی . اینجا هم تقلید کارساز نیست باید حافطه حسی را برانگیخت و اشیای خیالی را به کار گرفت. اجرای این اتود فقط برای تحریک حواس نیست ، بلکه حقیقتی را درباره ی شخص بازیگر روشن می کند. آیا او حضور خودش را در می یابد؟ بسیاری از آدم ها درکی از حضور خودشان ندارند. مایل نیستند تصور خودشان را در آینه ببینند. اگر هم این اتفاق بیفتد واکنشی درونی و یا غیر عادی از خود بروز می دهند . انجام این اتود، درک بازیگر از فردیت خویش بالا می برد، او را در وضعیتی قرار می دهد که بتواند با این فردیت بازی کند و در صورت لزوم آن را تغییر دهد. نباید گذشت  یک بازیگر ذهن گرا بیشتر در مسائل ذهنی اش غرق شود . باید او را متوجه حضور برونی اش کرد ، و این کار از طریق اتود آینه میسر است.

تمرین ۳:

از بازیگر می خواهیم با یک شی واقعی در کلاس کار کند، مثلا کلاه یا بالش ولی آن شی را به جای چیز دیگری بگیرد، فرضاً بچه ، سک یا عروسک. حضور عینی شی در صحنه باعث تمرکز او می شود و واکنش های آن ، حس تخیلش را تقویت می کند.

تمرین۴ :

استفاده از وسایل شخصی – بازیگر باید بتواند با این شی ارتباطی عاطفی و حسی برقرار کند. این حس ها می توانند شدید باشند. مثلا شی ای ممکن است یادگاری کسی باشد که اکنون مرده و یا عشقی که تنها یادی از آن باقی مانده است. بدیهی است همه ی مردم چنین ارتباطی با اشیا ندارند ، ولی این اتود می تواند اهمیت خاص شی ای را که مورد نظر ماست، نشان دهد. ارتباط با یک شی شخصی نظیر اشیای دیگر است با این تفاوت که یادآوری عواطف از طریق ان راحت تر خواهد بود. به دلیل تجربه ی پیشینی بازیگر از آن ، استارت خوبی برای تحریک واکنش های عاطفی است

برای مطالعه مقاله کامل لطفا به ارائه دهنده ی اصلی مراجعه فرمایید.